Ιστορίες & μύθοι βοτάνων

Τα βοτανα εκτός από θεραπευτικές ιδιότητες κρύβουν και όμορφους μύθους. Από την αρχαιότητα, θέλοντας να δώσουν λόγο ύπαρξης στις θεραπευτικές ιδιότητες που ανακάλυπταν, προσέδιδαν ανάλογη θεϊκή χάρη με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά της εκάστοτε θεότητας. Φυσικά δεν μπορούσαν να έχουν όλα τα βότανα μια θεότητα στην οποία θα ήταν αφιερωμένα ή θα όφειλαν το λόγο ύπαρξης τους, οπότε ο πλούτος της μυθολογίας αλλά και των λαϊκών παραδόσεων, είναι γεμάτος μαγευτικές ιστορίες!

Στην αρχαιότητα, ο μύθος ήταν ο τρόπος να κρύψουν την ιδιότητα των βοτάνων στο μονοπάτι της εξιστόρησης.

Ξεκινώντας από το αρωματικό δεντρολίβανο, σύμβολο νεότητας και ομορφιάς με αφροδισιακές ιδιότητες, είναι ένα από τα σημαντικά αντιγηραντικά της φύσης και βότανο που συμβάλει στη συνολική υγεία του οργανισμού. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι είναι ένα βότανο αφιερωμένο στη θεά της ομορφιάς και του έρωτα, τη θεά Αφροδίτη, όπου ο μύθος λέει πως όταν αναδύθηκε από τη θάλασσα, καλύφθηκε με δεντρολίβανο, ενώ μετά το χάρισε στους ανθρώπους.

Η αχιλλέα με την αιμοστατική ιδιότητα, ήταν το βότανο που χρησιμοποίησε ο Αχιλλέας για να δέσει την πληγή από το δόρυ του Πάρη, κατόπιν παρότρυνσης της θεάς Αφροδίτης. Κατά άλλο μύθο, φύτρωσε από τη σκουριά που έσταξε από το δόρυ του Αχιλλέα.

Η όμορφη λυγαριά σύμβολο της γυναικείας φύσης και βότανο αφιερωμένο στη θεά Ήρα καθώς με βάση το μύθο, γεννήθηκε κάτω από μια λυγαριά. Ιδιότητες της λυγαριάς, είναι η ορμονορρυθμιστική δράση, η προστασία από γυναικολογικές παθήσεις, και φυσικό αναφροδισιακό για τους άντρες. Ταιριάζει πολύ με την θεά Ήρα, προστάτιδα του γάμου.

Η Δάφνη του Απόλλωνα, ένας θάμνος που τα φύλλα του είναι ευεργετικά για τα μαλλιά και αρωματικά στη μαγειρική, στο μύθο επρόκειτο για μια όμορφη νύμφη, τη Δάφνη που ερωτεύτηκε ο Απόλλωνας μετά από βέλος που δέχτηκε από τον Έρωτα. Φυσικά για να σωθεί από το ατέρμονο κυνήγι του, μεταμορφώθηκε σε δέντρο και θεωρήθηκε από τότε ιερό φυτό του Απόλλωνα, καθώς υποσχέθηκε είδε το δέντρο ο Απόλλωνας, πως θα φοράει τα κλαδιά της στέμμα και δε θα αφήσει τα φύλλα της να πέσουν ποτέ. Για αυτό χρησιμοποιούνταν και στα μαντεία η καύση κλαδιών δάφνης.

Ο μανδραγόρας , έχει λίγο πιο σκοτεινή ιστορία, καθώς λόγω του ανθρωπόμορφου σχήματος της ρίζας, θεωρείται κατά τις λαϊκές παραδόσεις, ότι πήρε αυτή τη μορφή από την αυτοτιμωρία ενός άντρα που ερωτεύτηκε μια νεράιδα. Κατά την παράδοση, η ρίζα όταν ξεθάβεται βγάζει μια κραυγή που τρελαίνει αυτόν που θα την ακούσει.

Η μέντα, επίσης με μύθο σχετικά σκοτεινό, καθώς πραγματεύεται τον έρωτα του θεού του κάτω κόσμου, του Πλούτωνα για μια όμορφη νύμφη, τη Μίνθη. Η Περσεφόνη όταν ανακάλυψε ότι ο Πλούτωνας ερωτεύτηκε τη νύμφη, για τιμωρία την μεταμόρφωσε στο ομώνυμο βότανο. Όταν ο Πλούτωνας το έμαθε, λυπημένος της χάρισε το όμορφο αναζωογονητικό άρωμα που την χαρακτηρίζει.

Η Αψιθιά ή αρτεμισία, πήρε το όνομα της από τη θεά του κυνηγιού Άρτεμις, καθώς χρησιμοποιούνταν για αντισηψία και επούλωση πληγών.

Το ακόνιτο, μυθολογικά θεωρείται δημιούργημα της Εκάτης, της θεότητας της μαγείας, της νεκρομαντείας, των φαρμακευτικών και δηλητηριωδών βοτάνων. Έχει συμμετάσχει σε αρκετούς μύθους ως μέσο καταστροφής του ήρωα του μύθου, όπως το Θησέα.

Ιδιαίτερος μύθος κρύβεται και στη παπαρούνα, καθώς πρόκειται για το μύθο του όμορφου νέου, Αδώνιδος. Ο Άδωνις, κρυφός εραστής της Αφροδίτης, έγινε αντιληπτός από τον Άρη ο οποίος τυφλωμένος από ζήλια, μεταμορφώθηκε σε κάπρο και σκότωσε τον όμορφο νέο. Από το αίμα από την θανάσιμη πληγή που είχε ο Άδωνις, φύτρωσε η όμορφη ανοιξιάτικη παπαρούνα! Η ιστορία είναι αρκετά μεγαλύτερη, καθώς η παπαρούνα φύτρωσε κατόπιν συμφωνίας της Αφροδίτης με την Περσεφόνη, που ένιωθαν και οι δύο έρωτα για τον όμορφο νέο.

Εξίσου όμορφο μύθο έχει και το τριαντάφυλλο, αλλά θα τον αποκαλύψουμε στο δεύτερο μέρος, μαζί με το βοραγίνο, το κενταύριο, την ινούλα, την άμπελο και πολλά βότανα της ελληνικής υπάιθρου!